…historia jednej znajomości…

Od ponad dwóch tyg. jestem nękana w sposób wyraźnie oznaczający zainteresowanie mą skromna osobę , przez pewnego osobnika płci męskiej.

Poznaliśmy się przypadkiem, przez telefon.
Po wstępnej konwersacyjnej wymianie smów,  zdecydowaliśmy się na spotkanie…

Nie ukrywam iż pokładałam w tym nowym znajomym wielkie pokłady nadziei, sugerujące iż pomoże on zapomnieć mi o koledze z ang.

Nadszedł zatem czwartek, długo oczekiwany dzień.

Upał jak w solarium, tłok w autobusie jak w puszce sardynek…

Miejsce spotkania- główne centrum centrum handlowe.

XXX

Nie będę opisywała wszelkich szczegółów naszego spotkania…

W krótkim czasie 3 godz. dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy.

Mianowicie zainteresowania tego osobnika są wielokrotnego użytku.-od bijatyk stadionowych, do wspomagania Cyganów na ulicach.

Ma ambicje na wydanie własnej płyty w klimacie czarnego hip-hopa z akcentem chodnikowej łaciny,
 przez co twierdzi że studia nie są ludziom do niczego potrzebne gdyż i tak można zrobić karierę bez nauki.

Pomijając wypytywanie o wszystkie szczegóły z mego życia, oraz trzepanie mało inteligentnymi dowcipami o pokemonach, a także o menelach, było nawet sympatycznie.

Pożegnaliśmy się w atmosferze kumplostwa, bez obiecywania znajomości na skalę partnerską.

Jednak temu osobnikowi wydaje się niezbicie inaczej.

XXX

„Czemu nie piszesz? Nie odbierasz telefonów?

Co u Ciebie? Wstałaś już?

Chciałbym sie spotkać jeszcze raz i zobaczyć Cię”

Dzwoni, pisze jak wariat…

 

…co ja mam robić? Napisać prosto z mostu żeby się odczepił? Czy dalej dawać mu nadzieję? Powiecie że jestem flirciara? Cóż, taka juz moja natura…