…przychodzi dziecko do kościoła…

Wielu rodziców wychodzi z założenia że edukację chrześcijańską u swoich potomków krzewić winni od najwcześniejszych lat ich życia. Wtedy to przynajmniej z założenia z takich wcześnie uświadamianych religijnie dzieci wyrosną później prawowici chrześcijanie, co swoim przykładem egzystencji dadzą przykład innym.

Najlepszym na to sposobem jest zabieranie takich oto szkrabów do kościoła.
Tam dziecko ma kontakt bezpośredni z metafizyką, dojrzewa intelektualnie a rodzic ma chwilkę spokoju bo nie musi przez tę godzinę baczyć aż tak uważnie na swą pociechę gdyż przecie znajduje się ona pod opieką Boską.

Tylko czasami niekiedy ta opieka Boska w kościele nie wychodzi wszystkim na dobre…

XXX

Niedziela.
Dzień Pański.

Jak co tydzień wybrałam się do kościoła na mszę świętą.

Co prawda kościół był już nieco dobrze zapełniony, bo w końcu trzeba miejsce siedzące znaleźć wcześniej niż reszta a potem patrzeć z wyższością ze spojrzeniem typu „Ha ja siedzę a wy nie!”.

Niemniej jednak udało mi się znaleźć wolne miejsce w o dziwo prawie pustej ławce, zajmowanej li tylko przez pewnego młodego faceta i najwyraźniej jego synka. Brzdąc miał tak na oko mniej więcej dwa latka.

Nim zaczęłam się zastanawiać czemu w tej ławce takie luzy i czy aby na pewno to nie jakiś podstęp, owe dzieciątko do tej pory siedzące grzecznie na kolanach ojca swego i trzymające w ręku autko jakieś,spojrzało się teraz na mnie z anielską miną, wzniosło w rączce zabawkę do góry i zatrzepotało oczami.

Stwierdziłam wtedy w duchu całkowicie rozbrojona że to istny okaz spokoju i nawet może być mu wybaczone że do kościoła bierze samochodziki.

Tymczasem rozpoczęła się msza i przestałam chwilowo zwracać uwagę na sąsiedztwo z ławki.

Ksiądz nader udanie wyintonował pierwszą pieśń, potem rozpoczęło się czytanie.

Wtem usłyszałam dobiegające obok mnie dziwne odgłosy typu „brum brum, bęc bęc łap łap”.

Spozieram wzrokiem w stronę anielskiego brzdąca i jego ojca.

No tak.
Z aniołka wyszedł diabołek.

Malec znudzony widać monologami religijnymi, zsunął się z kolan rodziciela i pochłonął się całkowicie z urządzaniu wyścigów samochodowych na oparciu ławki i (o zgrozo!) w pobliżu mej torby, którą ot tak nagle zsunął na ziemię.

- Bum! – stwierdził radośnie.

Zdębiałam.

- Szuru bruuuum buuum wrrrrrr -z wysuniętym językiem i wyciągniętymi rękami kontynuował swe wyścigi.

Niczym Robert Kubica lawirował między moją torbą a ławką i klęcznikiem.

Wyłączyłam się  na dobre ze słuchania ojca duchownego, podniosłam torbę i przesunęłam się do krawędzi ławki.

Malec się ucieszył najwyraźniej i znowu do mnie się przysuwa.

- Wrrrrrrrrrrrrrrrrr! – na dodatek zaczął tupać nogami i podskakiwać na klęczniku.

Jego ojciec na to nic. Nawet uwagi mu nie zwrócił.
Chrząkam znacząco.
Spojrzał się wtedy na mnie  ze zdziwieniem, a potem na syna swego z miłością w oczach i dalej bez żadnej reakcji.

Ludzie siedzący przed nami i za nami również chrząkają i odwracają się za siebie.

Tatuś nic.

A  jego synalek nadal swoje.

Po męczącym bieganiu w te i we twe na klęczniku oraz szorowaniu oparcia a także mej biednej torby, zmienił taktykę gry i opuścił ławkę.

Ojciec go tylko poklepał po głowie kiedy opuszczał miejsce siedzące.

I teraz się zaczęło.

-Wrrrrr, bum, wziuuuuu!- na cały kościół.
Dzieciątko bowiem rozpoczęło karkołomne biegi od ołtarza do naszej ławki.

Dopiero teraz tatuś, po delikatnej sugestii księdza z ambony że ktoś się tu najwyraźniej nudzi na kazaniu, zareagował na wyczyny swego potomka.Wstał z miejsca i poszedł po synalka, który chwilę się bawił jeszcze z ojcem w „złap mnie jeśli potrafisz”

-Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!-dziecko się wydarło z głębi trzewia na niesprawiedliwość losu kiedy w końcu zmęczonemu ojcu udało się go złapać.

Myślałam że znowu przyjdą do ławki i będzie zabawa od nowa, ale na szczęście moje i innych, tata z malcem opuścili przybytek kościelny.

Msza się już potem potoczyła normalnym rytmem ale nikt i tak za wiele z niej nie wyniósł.

Wszyscy bowiem półszeptem zaczęli komentować zaistniałą sytuację i ewentualny powtórzenie się całej akcji znowu kiedyś tam.

XXX

Współczuje ojcu tego dziecka.

Choć swoją drogą z takimi brzdącami nie powinno się przychodzić do kościoła,skoro ich bardziej interesuje zabawianie się w Kubicę niż słuchanie słowa Bożego…

Do religii trzeba dorosnąć.

  

…

…porozmawiajmy o licencjacie…

Praca licencjacka była z założenia od początku studiowania naszym celem numer jeden.

To do tego celu uczono nas znajomości różnego rodzajów stylów językowych i poprawnego posługiwania się gramatyką ojczystą i jej składnią.

Licencjat.
Wykształcenie wyższe.

Jak to poważnie brzmi.

XXX

Do końca drugiego roku nikt sobie nie brał na poważnie owej pracy pisemnej co ma udowodnić nam i postronnym że zasługujemy na dyplom.

Nawet w pierwszym semestrze już trzeciego roku samo wybieranie tematu do tej pracy było jedynie miłą formalnością.
 Ja swój zmieniałam dwa razy jako że po wstępnej konsultacji ze specjalistą i tu nie mam na myśli mojej promotorki której wszystko jest jedno, uznałam że mój pierwszy temat jest za mądry dla mnie (miałam pisać o Norwidzie).

Nie mniej jednak przysłowiowa nagonka abyśmy się wzięli do roboty i pisania rozpoczęła się w semestrze jaki właśnie rozpoczęłam czyli 6.

Może gwoli słuszności powiem że u innych promotorów ta nagonka się rozpoczęła…

Moja pani promotor wyraźnie traktuje nas z przymrużeniem niebieskiego oczka i twierdzi że co napiszemy to będzie dobre.

Mając takie nastawienie u samego promotora nie dziwota że moja grupa nic nie robi.

Ja jednakże zebrałam się w sobie i usiadłam ambitnie nad mym tematem (teraz wałkuje Mickiewicza Adama).
Siedziałam tak pół godziny i dumam.

Jak tu zacząć to dziadowstwo?

Najbardziej standardowo powinno się zaczynać od tego o czym w ogóle będę lała tu wodę. No dobra to jazda. Góra słowników przede mną pode mną i za mną.
Napisałam pierwsze zdanie.

Czuję się mądra.

Napisałam drugie zdanie, a potem trzecie i czwarte.

Zmęczyłam się.

Na dziś starczy.

  

…jak miło się dowiedzieć z wyróżnionej notki że jestem szmaciarą, panną z kompleksami i głupią lalą…;p

Uwielbiam inteligentne rozmowy z ludźmi na poziomie