Tak blisko…

Wszedłeś do mnie wczoraj do boksu jak gdyby nigdy nic.
Ot kilka szybkich przekomarzań przed rozpoczęciem zajęć, uśmiech, spojrzenie i żart.

Korzystając z chwili przestoju w zapisach na kolejny sezon, usiadłeś obok, na przeciwko i zaczęliśmy rozmawiać.

I jak zwykle w takich momentach prawie-bliskich, prawie sam-na-sam zamiast wsłuchiwać się w tok słów Twoich, gapiłam się zachłannie na Twą twarz.

Pytania i odpowiedzi zlewały mi się w jedno.
Jak przez mgłę rozumiałam te urywki słów i strzępki fraz.

Czas stanął w miejscu.

Czułam jedynie zapach perfum bijących od Twej szyi i bluzki.
Widziałam tylko Twe oczy.

Rozszerzone, pałające, przepełnione dziwnym blaskiem i głębią.

Jak opętana chłonęłam dźwięk, zapach i wizję Ciebie.

Wtem, znienacka, przybliżyłeś się do mnie.
Twa twarz przy mojej twarzy.

I gdy tak chciałeś mi coś powiedzieć, znów pojawiły się skry w mym ciele.

Ten ogień.
Ta moc.
Ten rumieniec.

Otoczyłam się gorącem i żarem cała.

Od stóp do głów.

Poczułam się taka mała i zagubiona i niepewna.

I wtem trach…
Koniec intymności..

Zegar znów bowiem zaczął tykać, wskazówki ruszyły się z miejsca.
Zaczął się zwykły ruch przed zajęciami.

Spłoszony rzeczywistością wstałeś, musnąłeś mnie dotykiem w przelocie i – rzuciwszy szybkie spojrzenie, wyszedłeś.

A ja zostałam tam gdzie byłam, starając się uspokoić.

Ale szybki oddech i tłukące się w piersi serce nie chciały się mnie słuchać…

XXX

Sen to, czy nie sen?